Tag: πειραιάς

Άς υποθέσουμε πως δεν έχουμε φτάσει
απο εκατό δρόμους τα όρια της σιγής
και άς τραγουδήσουμε,
το τραγούδι μας να μοιάσει νικητήριο σάλπισμα
ξέσπασμα κραυγής…

Επειδή η αλληλεγγύη στις καταλήψεις, τους αυτοδιαχειριζόμενους χώρους και τους διωκόμενους αγωνιστές δεν μπορεί παρά να είναι έμπρακτη, αυτές τις μέρες οι τοίχοι του Πειραιά φιλοξενούν την παρακάτω αφίσα, ενώ το κείμενο αλληλεγγύης στις καταλήψεις μοιράζεται χέρι-χέρι σε 1000 αντίτυπα.

αφισα για καταληψεις 2

το κείμενο:

ΟΙ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΜΕΝΟΙ ΧΩΡΟΙ
ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΑΓΚΑΘΙΑ ΣΤΗΝ ΕΡΗΜΟ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ

‘Κανένας άνθρωπος δεν είναι μόνος και ξεκομμένος σα νησί. Κάθε άνθρωπος είναι ένα κομμάτι της Ηπείρου. Για αυτό μη ρωτήσεις ποτέ για ποιόν χτυπάει η καμπάνα … Για σένα χτυπά!’

Οι καταλήψεις και οι αυτοοργανωμένοι χώροι , είναι πολλά περισσότερα από αυτά που το κράτος ελαφρά τη καρδία βαφτίζει ως ‘εστίες ανομίας’. Είναι πεδία αντιπληροφόρησης και αντίστασης απέναντι στην καπιταλιστική βαρβαρότητα. Με διαρκή παρουσία στα κοινωνικοπολιτικά γεγονότα , στους εργατικούς αγώνες , με συνεχείς παρεμβάσεις στις γειτονιές , με το στήσιμο και συνακόλουθα την ύπαρξη αντιδομών με κοινωνικά ανοίγματα, συνελεύσεις , μαθήματα αυτομόρφωσης , θεατρικά και συναυλίες, χτίζοντας έτσι συνειδήσεις και εξεγερμένες σκέψεις. Για αυτό και η επιλογή από πλευράς του κράτους χτυπήματος όλων αυτών των χώρων δε μας ξαφνιάζει, αφού στο πρόσωπο μας και στο πρόσωπο κάθε ακηδεμόνευτης παρουσίας, η εξουσία διαβλέπει την κατάλληλη ευκαιρία επιβολής της κοινωνικής ειρήνης.
Στον αναρχικό- αντιεξουσιαστικό χώρο, η κυριαρχία χρεώνει την άρνηση καθυπόταξης και συμμόρφωσης στις κυβερνητικές εκκλησίες για κοινωνική ομαλότητα, πετυχαίνοντας ταυτόχρονα και ένα διττό στόχο. Αφενός μεν, δείχνοντας στη δοκιμαζόμενη από τα μέτρα κοινωνία ποια ‘τιμωρία’ την περιμένει σε περίπτωση αντίδρασης, αφετέρου δε, κόβωντας καθε κλωνάρι αντίστασης που ξεπετάγιεται στην έρημο της κοινωνικής ομαλότητας. Ανταναλάται έτσι σημειολογικά η αποφασιστικότητα της και η τιμωρία δεν έχει άλλο όνομα από καταστολή.
Ας μην τρέφουμε αυταπάτες. Το χτύπημα στον αναρχικό χώρο, αποτελεί τον προθάλαμο για την πλήρη επέλαση και σκλαβοποίηση ολόκληρης της κοινωνίας,, κάθε κυττάρου και φορέα αντίστασης. Συντοχρόνως, με την επιβολή της κοινωνικής ειρήνης διαμέσου της κατασταλτικής επίθεσης στις καταλήψεις και τους αυτοοργανωμένους χώρους, η εξουσία με κύριο υποστηρικτή τα ΜΜΕ, χρησιμοποιούν τις εισβολές ως μέσο παραπλάνησης του κοινού, αποσκοπώντας στη μετάθεση του ενδιαφέροντος από την ψήφιση των κάθε φορά νέων μέτρων ή την επιβολή πρόσθετων βαρών στις πλάτες της κοινωνίας , στο δόγμα της τάξης και ασφάλειας. Με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια, μιας και τα αποτελέσματα για την κυριαρχία είναι διπλά και καίρια. Το μήνυμα περνά με τον καλύτερο τρόπο μέσα από τα τρομοκρατικά δελτία και επιτυγχάνεται η μετατόπιση του ενδιαφέροντος από τις πραγματικές ‘εστίες ανομίας’ σε αυτές που Δένδιας και Σαμαράς επέλεξαν να χρίσουν, υποδεικνύοντας έτσι την αντιμετώπιση που θα έχει κάθε σκέψη και προσπάθεια παρέκκλισης . Τίποτα δε μας εκπλήσσει και τίποτα δε μας ξαφνιάζει, γνωρίζοντας ότι το παιχνίδι είναι εκ των προτέρων στημένοστις πλάτες μας. Μόνο που δε γνωρίζουν ότι έχουμε και εμείς κρυμμένους άσσους στο μανίκι. Αυτοί βρίσκονται στην ανάπτυξη και την ενίσχυση των κοινωνικών αγώνων, μιας και οι τελευταίοι είναι ο μοναδικός δρόμος μέσα από τον οποίο η κοινωνία σαν σύνολο θα μπορέσει όχι μόνο να ορθώσει εκείνα να αναχώματα απέναντι στην επίθεση που δέχεται ολομέτωπα, αλλά και να αποτελέσουν οι κοινωνικοί αγώνες το εφαλτήριο για τον κοινωνικό σχηματισμό της κοινωνίας.
Μας αποκαλούν ΄ανόμους΄ και τους χώρους μας στέκια ανομίας. Το αντίπαλον δέος δεν είναι τίποτα άλλο, από την κοινωνικά νομιμοποιημένη ορθοέπεια , που εκφράζεται στην καταλήστευση του λαού με μνημόνια, στα μέτρα που πέφτουν βαριά στους ώμους μας,στα χαράτσια και τις εκδικητικές ποινές σε όσους αδυνατούν να πληρώσουν. Κάτω από αυτό το πρίσμα, αν κλείσουν οι καταλήψεις η ανεργία, η οικονομική επισφάλεια και εξαθλίωση άραγε θα πάψουν να υφίστανται; Ρώτησε κανείς τους πεινασμένους, τους ξεσπιτωμένους από τις τράπεζες, τους υπερχρεωμένους σε τράπεζες και τοκογλύφους ποιό είναι το πρόβλημα και τι τους έφερε εδώ; Το δόγμα τους είναι η ίδια απαράβατη αρχή που προστατεύει αφεντικά, φασίστες, μαυραγορίτες, ρουφιάνους, διεφθαρμένους μπάτσους και ως τέτοια αποκτά συμβολική υπεραξία καταστέλοντας και ποινικοποιώντας όσους δε συμμορφώνονται με τα επίπλαστα και σαθρά προτάγματα της. Το να δηλώσουμε λοιπον περήφανα ΄άνομοι’ δεν είναι ζήτημα αυτοπροσδιορισμού και αυτοπροστασίας από την περιρρέουσα δηλητηριώδη ατμόσφαιρα. Είναι το σωκρατικό κώνειο που θα μας απελευθερώσει από την ‘έννομη’αυτοκτονία.
Η επίθεση του κράτους μας αποδεικνύει ότι οι αγώνες μας δεν πήγαν χαμένοι, όσο περνάει ο καιρός όλο και περισσότερος κόσμος πλαισιώνει τις πολιτικές διαδικασίες των ακηδεμόνευτων εγχειρημάτων ,πράγμα που όπως φαίνεται ενοχλεί την κυριαρχία και θέλησαν να το σταματήσουν χτυπώντας τις καταλήψεις και καταλαμβάνοντας τους χώρους μας. Μα δεν υπολόγισαν ότι οι ιδέες και τα οράματα μας, τα οράματα για τη συνολική ανατροπή του υπάρχοντος συστήματος , δεν παραμένουν μέσα στους τοίχους μιας κατάληψης, κυκλοφορούν ελεύθερα μέσα στους δρόμους της αόρατης μητρόπολης, μιας και τους είναι αδύνατο να καταστείλουν το μυαλό και τη φωνή μας.

Οι δράσεις μας απέναντι στο τέρας της καταστολής συνεχίζονται
δεν κάνουμε ούτε ένα βήμα πίσω
κείμενο για καταλήψεις

Άλλη μια επέτειος που θα γιορταστεί με τις δέουσες τιμές, άλλο ένα θεαματικό σκηνικό θα στηθεί
εντέχνως, καλώντας άπαντες τους ‘εθνικά υπερήφανους’ έλληνες να τιμήσουν με την παρουσία
τους τις παρελάσεις που θα πραγματοποιηθούν ανά την επικράτεια.
Παρελάσεις απότοκα του φασιστικού καθεστώτος της 4ης Αυγούστου.
Στρατοί στους δρόμους, μαθητικές παρελάσεις με βήμα στρατιωτικό, εθνική ομοψυχία, το
καλύτερο ιδεολογικό ντοπάρισμα της κυριαρχίας επί της κοινωνίας.
Ιδιαίτερα στην σημερινή συγκυρία της άκρατης ισοπέδωσης κάθε έννοιας ελευθερίας, το πρόταγμα
είναι η εθνική ομοψυχία, όλοι ενωμένοι, ‘ωραίοι σαν έλληνες’ ενάντια στους κακούς ευρωπαίους,
σε αυτούς που επιβουλεύονται την τύχη της χώρας.
Από το όχι του Μεταξά στους κακούς γερμανούς, στα όχι των κάθε λογής αντιμνημονιακών στην
Μέρκελ, το ίδιο επαναλαμβανόμενο θέατρο του παραλόγου.
Ο φασισμός είναι εδώ, όπως ήτανε και την δεκαετία του 40’, χτυπώντας την πόρτα μιας κοινωνίας
ισοπεδωμένης από την χρηματοπιστωτική κρίση, ψάχνοντας υποστηρικτές και ευήκοα ώτα με
σκοπό να διαχύσουν το δηλητήριο τους, να οριοθετήσουν γραμμές μέσα στην κοινωνία, να
αβαντάρουν σαν υποστηρικτές το ίδιο σύστημα που οδήγησε την κοινωνία στην εξαθλίωση και
στην υποταγή.
Γνήσιοι συνεχιστές των οπαδών του Μεταξά επιχειρούν την κάθαρση και την υποταγή κάθε τι μη
ελληνικού, στηρίζοντας πλέον και επισήμως την επιβολή της κυριαρχίας επί του συνόλου, έχοντας
σαν στόχο την δημιουργία κλίματος φόβου με σκοπό την παραίτηση από τους κοινωνικούς αγώνες.
Ο φασισμός είναι εδώ, στην καθημερινότητα μας, στις επιχειρήσεις σκούπας των αστυνομικών
απέναντι στους μετανάστες, στα τάγματα εφόδου ντόπιων νεοναζί, στην καταστολή κάθε
αντίστασης με τον πιο ωμό τρόπο.
Είναι ωσεί παρών στις εργοδοτικές αυθαιρεσίες, στο τσάκισμα κάθε έννοιας ελευθερίας, στην
αφαίμαξη μισθών και συντάξεων, στην υποβάθμιση της έννοιας της ίδιας μας της ζωής.
Όσο μένουμε απαθείς και φοβισμένοι, όσο κλεινόμαστε στο μοντέλο ζωής που σχεδίασαν για μας,
όσο κοιτάμε την προσωπική μας ευμάρεια εις βάρος του διπλανού μας, το κτήνος του φασισμού θα
μεγαλώνει τρεφόμενο από τον φόβο και την ανασφάλεια μας.

απο την εισαγωγή αντιφασιστικού κειμένου που μοιράστηκε στον Πειραιά σε 500 αντίτυπα

κατεβάστε το pdf

Την Παρασκευή 25 Μάιου πραγματοποιήθηκε μοίρασμα κειμένου στο κέντρο του Πειραιά, το οποίο καταδείκνυε τι είναι και τι δεν είναι τα μαγαζιά “Αγοράζω – Χρυσό”. Σκοπός του κειμένου ήταν να ενημερωθούν οι Πειραιώτες και μη, για το νέο φαινόμενο μαυραγοριτισμού, για αυτή την κοινωνική βδέλλα. Ο κόσμος ήταν αρκετά δεκτικός και έδειξε ενδιαφέρον όταν αντιλαμβανόταν ότι το κείμενο ήταν εναντίον των μαυραγοριτών και ότι δεν ήταν άλλο ένα κακόγουστο φεϊγβολάν. Τέλος αρκετοί ήταν αυτοί που έδειξαν ενδιαφερον για την ομάδα μας που δραστηριοποιείται στο Πειραιά.

ακολουθεί το κείμενο:

Κοιτώντας από το παραθύρι του χρόνου μπορείς να δεις το τότε, σπάζοντας τον τοίχο του τώρα μπορείς να δεις το μετά.
Για την περίοδο 40-44 λίγο πολύ ξέρουμε, οι παλιότεροι γιατί τα χρόνια εκείνα τα έζησαν στο πετσί τους, οι πιο νέοι από τον τρόπο που τα μεταφέρει η ιστορία.
Μεγάλες μάχες, νίκες και ήττες, παράδοση στις δυνάμεις του άξονα, πείνα και θανατικό. Αυτό που έντεχνα όμως αποκρύπτεται, είναι η προσπάθεια από μεριάς κράτους να διαγράψει από την συλλογική μνήμη το γεγονός ότι εκτός από τους Ναζί και την κυβέρνηση των ανδρείκελων που σχηματίστηκε, υπήρξε και άλλη μια κατηγορία ντόπιων καιροσκόπων που προσπάθησαν να αδράξουν την ευκαιρία και να μεγαλώσουν τις περιουσίες τους.
Στην Αθήνα το χειμώνα του 41- 42 ξεσπάει ο μεγάλος λιμός.
Οι νεκροί στους δρόμους γίνονται ένα συνηθισμένο φαινόμενο, στιγμές απόγνωσης για ένα πιάτο φαγητό από τα αποφάγια των εχόντων στις γραμμές για το συσσίτιο και κάπου εκεί στο σημείο μηδέν της επιβίωσης κάνει την εμφάνισή του το πιο χυδαίο φαινόμενο … Μαυραγορίτες.
Κάποια τομάρια κυρίως της αστικής τάξης με χρήματα ή εμπορεύματα στην κατοχή τους, παρουσιάστηκαν για να αρπάξουν όσα περισσότερα μπορούσαν για να καρπωθούν χωρίς να δώσουν τίποτα: κόπους, μνήμες, ζωές. Όπως τότε έτσι και τώρα, το κράτος αποφάσισε να δώσει ξεκάθαρα χαρακτηριστικά σε έναν πόλεμο που μαίνεται εδώ και αιώνες, σε έναν πόλεμο που ποτέ δε σταμάτησε και θα συνεχίζεται για όσο υπάρχουν αφεντικά και εργάτες, πλούσιοι και φτωχοί. Άλλωστε και όταν δεν υπήρχε κρίση οι φτωχοί ήταν πάλι φτωχοί και οι πλούσιοι ήταν πάλι πλούσιοι, το σχέδιο επαναλαμβάνεται συχνά πυκνά στο ρου της ιστορίας με μικρές βελτιώσεις από τη μεριά των σχεδιαστών του, έτσι και τώρα έπρεπε να δημιουργηθούν ανάγκες που δεν υπήρχαν, να διαμορφώσουν με τέτοιο τρόπο την κοινωνία ώστε όταν θα κάμπτονταν όλες οι αντιστάσεις, όταν θα μας αλλοτρίωναν και θα ξεχνούσαμε την ταξική μας συνείδηση μας με τα τεχνάσματα τους, θα ήταν πιο εύκολο να κάνουν την ολομέτωπη επίθεσή τους, σε εμάς και τα όνειρά μας.
Στο τώρα και πάλι με τον πόλεμο πλέον να έχει ονομαστεί κρίση αλλά να είναι ίσως και περισσότερο από ποτέ αποτελεσματικός για κράτος και αφεντικά, χτυπημένα όλα τα χαμηλά οικονομικά στρώματα, αποτελούν τον τέλειο στόχο, το πιο εύκολο θήραμα για να βαρύνουν περισσότερο οι τσέπες κάποιων. Οι περισσότεροι άνθρωποι ξόδεψαν εκατοντάδες ώρες από τη ζωή τους δεχόμενοι καθημερινά την πίεση αφεντικών και συστήματος, χάνοντας μέρος της ζωής τους και της ανθρώπινης ίσως υπόστασης τους για να μπορέσουν να καλυτερεύσουν τις συνθήκες διαβίωσης τους σύμφωνα με τις επιταγές που επιβάλει ο δυτικός τρόπος ζωής. Από το υστέρημα τους έκαναν αγορές όποτε ήταν εφικτό σε υλικά κάποιας χρηματικής αξίας (επηρεασμένοι πάντα από τον “σύγχρονο” τρόπο ζωής) αυτά τα ασήμαντα λοιπόν αγαθά που όμως με κόπο αποκτήθηκαν είναι το μόνο που απέμεινε μετά την επίθεση σε μισθούς και συντάξεις.
Στις γειτονιές μας ανάμεσα από τα σπίτια μας ξεπροβάλλουν μίζερα μαγαζιά με κακόγουστες βιτρίνες που δεν έχουν εμπόρευμα να δείξουν… μαγαζιά που αγοράζουν. Αγοράζουν για ψίχουλα τους κόπους μιας ολόκληρης ζωής, ότι περισσότερο έχουμε που αξίζει τόσο ώστε να γίνεται η ίδια μας η ζωή εμπόρευμα.
Αντικείμενα, χρηματικής και συναισθηματικής αξίας πωλούνται καταστρέφοντας μνήμες μέχρι αξιοπρέπειες, γιατί την αξιοπρέπεια βάλουν όταν σου κλέβουν κάτι που στα μάτια σου είναι πολύτιμο και μάλιστα αναγκάζοντας σε να το πας εσύ στη δική τους πόρτα πουλώντας σου και υποχρέωση. Ξέρετε δεν είναι μόνο ο χρυσός σαν χρυσός και η όποια αξία μπορεί να έχει σαν ένα κομμάτι μέταλλο, όλα αυτά είναι μια συνέχεια ένα κομμάτι ενός πάζλ, δε θα πρέπει να ξεχνάμε τις κλοπές των ακινήτων από τις τράπεζες, τη σφαγή στα μεροκάματα και στις συντάξεις και τώρα αυτό… το ίσως λίγο σε σχέση με όλα τα άλλα που όμως ο τρόπος και ο χαρακτήρας του το κάνει τόσο «βρώμικο»

Οι σύγχρονοι αυτοί μαυραγορίτες είναι πλέον οργανικά κομμάτια του σύγχρονου κράτους, όλες τους οι συναλλαγές γίνονται μέσα από τα μαγαζιά του κράτους, τις τράπεζες, έχουν άδειες και συχνά φρούρηση. Όποιος από δαύτους δε συμμορφώνεται με τις επιταγές της εξουσίας αλλά απλά κοιτάζει να κονομίσει του το κλείνουν το μαγαζάκι του πατώντας στο ότι ένα μόνο μέρος αυτών των «μαγαζιών» έχουν άδεια λειτουργίας. Τα περισσότερα όμως από αυτά που βλέπουμε είναι κομμάτι του συστήματος.
Είναι ένα κομμάτι λοιπόν αυτού του συστήματος, ένα όπλο που χρησιμοποιείται σε αυτόν τον πόλεμο για να μας εξαθλιώσει πιο γρήγορα. Αυτοί που έχουν επιλέξει να λειτουργούν σαν εργαλεία του συστήματος είτε έχουν επίγνωση (που οι περισσότεροι έχουν) είτε είναι τόσο πωρωμένοι και το μόνο που σκέφτονται είναι η τσέπη τους (τέτοια άτομα δεν έχουν καμιά θέση ανάμεσά μας), αυτοί λοιπόν που έχουν όταν οι γύρω τους δεν έχουν, ξέρουν καλά αυτό που κάνουν… ξέρουν καλά τι προκαλούν.
Μαυραγορίτες σας ξέρουμε καλά, δεν έχετε καμία θέση στις κοινωνίες μας, δε σας χωράνε οι γειτονιές μας.
Η οργή η δική μας, η οργή του κόσμου, θα πέσει βαριά πάνω σας.

Στον καπιταλισμό όλα γίνονται με γνώμονα το κέρδος. Όταν τα αρπακτικά επιτίθενται πρώτο στόχο έχουν τον πιο αδύναμο.
Έτσι και τα λαμόγια του συστήματος, πάντα είχαν σαν πρώτο στόχο στις επιθέσεις τους αυτούς που δε μπορούσαν να αντιδράσουν, τη γη και τα ζώα.
Ο δήμαρχος Πειραιά Μιχαλολιάκος, χρόνια χωμένος στα γνωστά πολιτικά παιχνίδια αποφάσισε μαζί με την παράταξη του (Νέα Δημοκρατία) να βγάλει στο σφυρί τις παραλίες της πόλης.
Ναι μιλάμε για αυτές τις δύο παραλίες που έχουν μείνει η μία της Φρεαττύδας και η άλλη στην Καστέλα και που μάλιστα εδώ και χρόνια έχουν υποστεί σημαντικές και μη αναστρέψιμες παρεμβάσεις (με κτίσματα, χώρους στάθμευσης, γηπεδάκια και πάει λέγοντας).
Πέρασαν στα γρήγορα και σχεδόν στα κρυφά τις διαδικασίες και αποφάσισαν περαιτέρω τσιμεντοποίηση, ομπρέλες, parking, με εισιτήριο για την είσοδο στην παραλία, μέχρι και την δέσμευση του πρώτου ορόφου του δημοτικού κολυμβητηρίου για χρήση εστιατορίου (θέλουν να τρώνε και να παίρνουν μάτι τις κολυμβήτριες και τους κολυμβητές).
Κάποιοι από τους κατοίκους εναντιωθήκαμε σε αυτά τους τα σχέδια και μπήκαμε στο δημαρχείο (παρότι υπήρχαν τσιράκια που ήθελαν να τους εμποδίσουν) και προσπαθήσαμε να σταματήσουμε τη διαδικασία πώλησης, ο Μιχαλολιάκος μάλιστα μας αποκάλεσε φασίστες επειδή δε θέλουμε να αφήσουμε τη γειτονιά τους να γίνει κτήμα κάποιου αρπακτικού.
Αυτή η υπόθεση όμως δε θα τελειώσει εδώ, δε θα επιτρέψουμε σε κανέναν να ιδιωτικοποιήσει τις παραλίες, θα μας βρουν απέναντί τους σε κάθε σχέδιο τους για εκμετάλλευση κάθε ελεύθερου χώρου.
Μεγαλώσαμε μέσα σε σχολεία φυλακές, μέσα σε σπίτια κελιά, δεχθήκαμε την βία από φορείς και εξουσία. Οι ελεύθεροι χώροι ήταν οι μόνοι που μπορούσαμε να βρούμε την δική μας ελευθερία. Καταπατώντας ένα δάσος, θάβοντας με μπάζα και τσιμέντο μια παραλία ακόμα και γεμίζοντας τραπεζοκαθίσματα ένα δρομάκι, καταστρέφετε τα μέρη που παίξαμε, διασκεδάσαμε, αγαπήσαμε, στερείτε τα μέρη που θα μπορούσαν να παίξουν, διασκεδάσουν, αγαπήσουν τα παιδιά μας.

Το Σάββατο 21 Απριλίου περισσότεροι από 200 σύντροφοι και συντρόφισσες (αναρχικοί, αντιεξουσιαστές, αυτόνομοι, αντιφασίστες) πορεύτηκαν στο κέντρο του Πειραιά σε μια συνέχεια των παρεμβάσεων που πραγματοποιούνται στον άξονα των περιοχών του Πειραιά και της Δυτικής Αθήνας τον τελευταίο ενάμιση μήνα.
Ξεκινώντας από τον ηλεκτρικό σταθμό κινηθήκαμε πρός την Αγία Τριάδα,, περάσαμε από την αγορά του Πειραιά, μπήκαμε στην Εθνικής Αντιστάσεως όπου υπάρχουν πολλοί μετανάστες μικροπωλητές, ανηφορίσαμε την Ελευθερίου Βενιζέλου, μπήκαμε στην Ηρώων Πολυτεχνείου, περάσαμε μπροστά από την Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Πειραιά, φτάσαμε στην πλατεία Κοραή, στρίψαμε δεξιά στην Βασ. Γεωργίου και καταλήξαμε ξανά στον σταθμό του ηλεκτρικού.

Για περισσότερη απο 1 ώρα η ατμόσφαιρα του άλλοτε υποτονικού κέντρου δονήθηκε από αντικαπιταλιστικά, αντιρατσιστικά, αντιεθνικιστικά και αντιφασιστικά συνθήματά μας.
Ταυτόχρονα γινόταν μοίρασμα κειμένου,με περισσότερα από 2000 κείμενα, πετάχτηκαν 16000 τρικάκια, επίσης γράφτηκαν συνθήματα και στένσιλ σε υποκαταστήματα τραπεζών και μαυραγορίτικα καταστήματα «αγοράζω χρυσό».
Το κεντρικό πανό της διαδήλωσης και το κείμενο που μοιραζόταν ήταν αυτά των προηγούμενων δράσεων σε γειτονιές της Δυτικής Αθήνας, παράλληλα και στο πλαινό μέρος της πορείας υπήρχε πανό που έγραφε ΟΥΤΕ ΤΑΝΚΣ ΟΥΤΕ ΚΑΛΠΕΣ – ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ, ΙΣΟΤΗΤΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ., θέλοντας να κάνουμε ξεκάθαρη την αντίθεση μας με όλο αυτό τον προεκλογικό συρφετό, δίνοντας και λόγω της ημέρας(επέτειος του πραξικοπήματος της 21ης Απρίλη), το μήνυμα της ταξικής μνήμης.

Ο δρόμος ανοίγει προχωρώντας. Σύγκρουση με κράτος-αφεντικά-φασίστες.
ΝΑ ΣΥΝΤΡΙΨΟΥΜΕ ΚΑΘΕ ΥΠΟΣΤΥΛΩΜΑ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΕΚΦΑΣΙΣΜΟΥ
ΝΑ ΕΝΙΣΧΥΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΑΚΗΔΕΜΟΝΕΥΤΕΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΕΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΕΣ
ΝΑ ΔΥΝΑΜΩΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΑΤΟΜΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ