Tag: αντίσταση

Και άν τις αλάνες μας στερούν θα έχουμε πάντοτε τον δρόμο

Στον καπιταλισμό όλα γίνονται με γνώμονα το κέρδος. Όταν τα αρπακτικά επιτίθενται πρώτο στόχο έχουν τον πιο αδύναμο.
Έτσι και τα λαμόγια του συστήματος, πάντα είχαν σαν πρώτο στόχο στις επιθέσεις τους αυτούς που δε μπορούσαν να αντιδράσουν, τη γη και τα ζώα.
Ο δήμαρχος Πειραιά Μιχαλολιάκος, χρόνια χωμένος στα γνωστά πολιτικά παιχνίδια αποφάσισε μαζί με την παράταξη του (Νέα Δημοκρατία) να βγάλει στο σφυρί τις παραλίες της πόλης.
Ναι μιλάμε για αυτές τις δύο παραλίες που έχουν μείνει η μία της Φρεαττύδας και η άλλη στην Καστέλα και που μάλιστα εδώ και χρόνια έχουν υποστεί σημαντικές και μη αναστρέψιμες παρεμβάσεις (με κτίσματα, χώρους στάθμευσης, γηπεδάκια και πάει λέγοντας).
Πέρασαν στα γρήγορα και σχεδόν στα κρυφά τις διαδικασίες και αποφάσισαν περαιτέρω τσιμεντοποίηση, ομπρέλες, parking, με εισιτήριο για την είσοδο στην παραλία, μέχρι και την δέσμευση του πρώτου ορόφου του δημοτικού κολυμβητηρίου για χρήση εστιατορίου (θέλουν να τρώνε και να παίρνουν μάτι τις κολυμβήτριες και τους κολυμβητές).
Κάποιοι από τους κατοίκους εναντιωθήκαμε σε αυτά τους τα σχέδια και μπήκαμε στο δημαρχείο (παρότι υπήρχαν τσιράκια που ήθελαν να τους εμποδίσουν) και προσπαθήσαμε να σταματήσουμε τη διαδικασία πώλησης, ο Μιχαλολιάκος μάλιστα μας αποκάλεσε φασίστες επειδή δε θέλουμε να αφήσουμε τη γειτονιά τους να γίνει κτήμα κάποιου αρπακτικού.
Αυτή η υπόθεση όμως δε θα τελειώσει εδώ, δε θα επιτρέψουμε σε κανέναν να ιδιωτικοποιήσει τις παραλίες, θα μας βρουν απέναντί τους σε κάθε σχέδιο τους για εκμετάλλευση κάθε ελεύθερου χώρου.
Μεγαλώσαμε μέσα σε σχολεία φυλακές, μέσα σε σπίτια κελιά, δεχθήκαμε την βία από φορείς και εξουσία. Οι ελεύθεροι χώροι ήταν οι μόνοι που μπορούσαμε να βρούμε την δική μας ελευθερία. Καταπατώντας ένα δάσος, θάβοντας με μπάζα και τσιμέντο μια παραλία ακόμα και γεμίζοντας τραπεζοκαθίσματα ένα δρομάκι, καταστρέφετε τα μέρη που παίξαμε, διασκεδάσαμε, αγαπήσαμε, στερείτε τα μέρη που θα μπορούσαν να παίξουν, διασκεδάσουν, αγαπήσουν τα παιδιά μας.

Η εξελισσόμενη γεωμετρία της κρατικής και μιντιακής προπαγάνδας

αναδημοσίευση απο ρεσάλτο :

Κάθε εικοσιτετράωρο που περνάει η γεωμετρία της προπαγάνδας μετασχηματίζεται για να μπορέσει να διαχειριστεί τις εκτεταμένες συγκρούσεις στην ογκώδη συγκέντρωση της Κυριακής 12 Φλεβάρη.

Οι μηχανισμοί χειραγώγησης μετά την πρώτη φάση, που άπλωσαν πάνω στο τραπέζι μία σειρά ευφάνταστων σεναρίων με σκοπό την πρόκληση σύγχυσης και τον αποπροσανατολισμό (βάνδαλοι, πλατσικολόγοι, κρατική προβοκάτσια, παρακρατικοί), τώρα επικεντρώνουν στους κουκουλοφόρους που ξαφνικά απέκτησαν όνομα: αναρχικοί, αντιεξουσιαστικός χώρος κλπ.

Ο μόνος τρόπος να μπαλώσουν τις ενδοσυστημικές τους ρηγματώσεις και να επιχειρήσουν κάποια υποτυπώδη κοινωνική συσπείρωση γύρω από το χρεοκοπημένο τους (στην κοινωνική συνείδηση) καθεστώς είναι η κατασκευή «αποδιοπομπαίων τράγων» και η διάχυση του φόβου απέναντι σε συγκεκριμένες αλλά την ίδια στιγμή διάχυτες και απρόβλεπτες απειλές.

Οι δύο κατ’ εξοχήν ομάδες που πληθυσμού που στοχοποιούνται είναι οι μετανάστες και οι ταραξίες. Οι «ξένοι» που ευθύνονται για όλα τα δείνα, που πρέπει να φύγουν, που δεν χωράει άλλους η βάρκα, που βρομίζουν, που εγκληματούν, που μας παίρνουν τις δουλειές, που τους ταΐζουμε, που είναι υγειονομική βόμβα, που είναι μουσουλμάνοι, αυτοί στους οποίους εφαρμόζεται η «κατάσταση εξαίρεσης» εδώ και 20 χρόνια. Και από την άλλη, οι βάνδαλοι, οι πλιατσικολόγοι, οι μπαχαλάκηδες, οι προβοκάτορες, οι αναρχικοί, αυτοί που παρεισφρέουν, ο «εσωτερικός εχθρός».

Αυτό το οποίο όμως δεν μπορούν ούτε να υπολογίσουν ούτε να εκτιμήσουν οι μέντορες της επικοινωνιακής στρατηγικής του καθεστώτος είναι κατά πόσο η προπαγάνδα τους έχει όντως επίδραση στον πληθυσμό ή προκαλεί τα αντίθετα αποτελέσματα. Διότι ήταν πολλές χιλιάδες αυτοί που συμμετείχαν στις συγκρούσεις της Κυριακής και δεκάδες χιλιάδες εκείνοι που όχι μόνο δεν έφευγαν αλλά έβριζαν ασταμάτητα τους μπάτσους και επικροτούσαν τις μάχες με τις δυνάμεις καταστολής. Κι αυτό είναι ένα μήνυμα που διαχέεται κοινωνικά (σχετικά με το μέγεθος και την σύνθεση των συγκρουόμενων) από τους ίδιους τους διαδηλωτές, το οποίο δεν μπορεί ούτε να ελεγχθεί ούτε να μπλοκαριστεί.

Η αλήθεια είναι ότι οι διαμεσολαβητές έχουν απαξιωθεί πλέον στην κοινωνική συνείδηση. Διαδικασία η οποία θα οξύνεται ολοένα, όσο τα ΜΜΕ μετατρέπονται όλο και πιο εξόφθαλμα σε μονοδιάστατους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς της κυριαρχίας, εγκαταλείποντας ακόμα και αυτόν τον περίφημο «πλουραλισμό», την περιβόητη «πολυφωνία», μπρος στην ανάγκη για ιδεολογική-προπαγανδιστική συστράτευση. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ότι για μία συγκέντρωση, όπως αυτή της Κυριακής, εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων (που την είδαν και την χάρηκαν όσοι κατέβηκαν στον δρόμο) τα τηλεοπτικά, ηλεκτρονικά και έντυπα μέσα μιλάνε για κάποιες λίγες δεκάδες χιλιάδες συγκεντρωμένων. Υπάρχει, ωστόσο, πολύς δρόμος ακόμα να διανυθεί για να εκπέσει στην κοινωνική συνείδηση όχι μόνο ο μεσολαβητής αλλά και η εικόνα που έχει χτίσει μέσα στα χρόνια για συγκεκριμένους κοινωνικούς-πολιτικούς χώρους και τους ανθρώπους τους.

Όσο για τις συγκρούσεις της Κυριακής επαναλαμβάνουμε αυτό που γνωρίζουν όχι μόνο οι εκατοντάδες χιλιάδες συγκεντρωμένοι αλλά πλέον προφανώς και όλοι οι γνωστοί, συγγενείς και φίλοι τους: «Αυτοί που συγκρούονταν την Κυριακή δεν ήταν παρά ο γνωστός «προβοκάτορας λαός». Και το μόνο «οργανωμένο σχέδιο» που «υποκίνησε» τις συγκρούσεις είναι το σχέδιο κατεδάφισης της κοινωνίας, τα ανθρώπινα συντρίμμια που αφήνει πίσω της η καπιταλιστική ερημοποίηση κι η εξουσιαστική βαρβαρότητα».