Αναρχική Ομάδα Πειραιά

Άς υποθέσουμε πως δεν έχουμε φτάσει
απο εκατό δρόμους τα όρια της σιγής
και άς τραγουδήσουμε,
το τραγούδι μας να μοιάσει νικητήριο σάλπισμα
ξέσπασμα κραυγής…

Επειδή η αλληλεγγύη στις καταλήψεις, τους αυτοδιαχειριζόμενους χώρους και τους διωκόμενους αγωνιστές δεν μπορεί παρά να είναι έμπρακτη, αυτές τις μέρες οι τοίχοι του Πειραιά φιλοξενούν την παρακάτω αφίσα, ενώ το κείμενο αλληλεγγύης στις καταλήψεις μοιράζεται χέρι-χέρι σε 1000 αντίτυπα.

αφισα για καταληψεις 2

το κείμενο:

ΟΙ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΜΕΝΟΙ ΧΩΡΟΙ
ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΑΓΚΑΘΙΑ ΣΤΗΝ ΕΡΗΜΟ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ

‘Κανένας άνθρωπος δεν είναι μόνος και ξεκομμένος σα νησί. Κάθε άνθρωπος είναι ένα κομμάτι της Ηπείρου. Για αυτό μη ρωτήσεις ποτέ για ποιόν χτυπάει η καμπάνα … Για σένα χτυπά!’

Οι καταλήψεις και οι αυτοοργανωμένοι χώροι , είναι πολλά περισσότερα από αυτά που το κράτος ελαφρά τη καρδία βαφτίζει ως ‘εστίες ανομίας’. Είναι πεδία αντιπληροφόρησης και αντίστασης απέναντι στην καπιταλιστική βαρβαρότητα. Με διαρκή παρουσία στα κοινωνικοπολιτικά γεγονότα , στους εργατικούς αγώνες , με συνεχείς παρεμβάσεις στις γειτονιές , με το στήσιμο και συνακόλουθα την ύπαρξη αντιδομών με κοινωνικά ανοίγματα, συνελεύσεις , μαθήματα αυτομόρφωσης , θεατρικά και συναυλίες, χτίζοντας έτσι συνειδήσεις και εξεγερμένες σκέψεις. Για αυτό και η επιλογή από πλευράς του κράτους χτυπήματος όλων αυτών των χώρων δε μας ξαφνιάζει, αφού στο πρόσωπο μας και στο πρόσωπο κάθε ακηδεμόνευτης παρουσίας, η εξουσία διαβλέπει την κατάλληλη ευκαιρία επιβολής της κοινωνικής ειρήνης.
Στον αναρχικό- αντιεξουσιαστικό χώρο, η κυριαρχία χρεώνει την άρνηση καθυπόταξης και συμμόρφωσης στις κυβερνητικές εκκλησίες για κοινωνική ομαλότητα, πετυχαίνοντας ταυτόχρονα και ένα διττό στόχο. Αφενός μεν, δείχνοντας στη δοκιμαζόμενη από τα μέτρα κοινωνία ποια ‘τιμωρία’ την περιμένει σε περίπτωση αντίδρασης, αφετέρου δε, κόβωντας καθε κλωνάρι αντίστασης που ξεπετάγιεται στην έρημο της κοινωνικής ομαλότητας. Ανταναλάται έτσι σημειολογικά η αποφασιστικότητα της και η τιμωρία δεν έχει άλλο όνομα από καταστολή.
Ας μην τρέφουμε αυταπάτες. Το χτύπημα στον αναρχικό χώρο, αποτελεί τον προθάλαμο για την πλήρη επέλαση και σκλαβοποίηση ολόκληρης της κοινωνίας,, κάθε κυττάρου και φορέα αντίστασης. Συντοχρόνως, με την επιβολή της κοινωνικής ειρήνης διαμέσου της κατασταλτικής επίθεσης στις καταλήψεις και τους αυτοοργανωμένους χώρους, η εξουσία με κύριο υποστηρικτή τα ΜΜΕ, χρησιμοποιούν τις εισβολές ως μέσο παραπλάνησης του κοινού, αποσκοπώντας στη μετάθεση του ενδιαφέροντος από την ψήφιση των κάθε φορά νέων μέτρων ή την επιβολή πρόσθετων βαρών στις πλάτες της κοινωνίας , στο δόγμα της τάξης και ασφάλειας. Με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια, μιας και τα αποτελέσματα για την κυριαρχία είναι διπλά και καίρια. Το μήνυμα περνά με τον καλύτερο τρόπο μέσα από τα τρομοκρατικά δελτία και επιτυγχάνεται η μετατόπιση του ενδιαφέροντος από τις πραγματικές ‘εστίες ανομίας’ σε αυτές που Δένδιας και Σαμαράς επέλεξαν να χρίσουν, υποδεικνύοντας έτσι την αντιμετώπιση που θα έχει κάθε σκέψη και προσπάθεια παρέκκλισης . Τίποτα δε μας εκπλήσσει και τίποτα δε μας ξαφνιάζει, γνωρίζοντας ότι το παιχνίδι είναι εκ των προτέρων στημένοστις πλάτες μας. Μόνο που δε γνωρίζουν ότι έχουμε και εμείς κρυμμένους άσσους στο μανίκι. Αυτοί βρίσκονται στην ανάπτυξη και την ενίσχυση των κοινωνικών αγώνων, μιας και οι τελευταίοι είναι ο μοναδικός δρόμος μέσα από τον οποίο η κοινωνία σαν σύνολο θα μπορέσει όχι μόνο να ορθώσει εκείνα να αναχώματα απέναντι στην επίθεση που δέχεται ολομέτωπα, αλλά και να αποτελέσουν οι κοινωνικοί αγώνες το εφαλτήριο για τον κοινωνικό σχηματισμό της κοινωνίας.
Μας αποκαλούν ΄ανόμους΄ και τους χώρους μας στέκια ανομίας. Το αντίπαλον δέος δεν είναι τίποτα άλλο, από την κοινωνικά νομιμοποιημένη ορθοέπεια , που εκφράζεται στην καταλήστευση του λαού με μνημόνια, στα μέτρα που πέφτουν βαριά στους ώμους μας,στα χαράτσια και τις εκδικητικές ποινές σε όσους αδυνατούν να πληρώσουν. Κάτω από αυτό το πρίσμα, αν κλείσουν οι καταλήψεις η ανεργία, η οικονομική επισφάλεια και εξαθλίωση άραγε θα πάψουν να υφίστανται; Ρώτησε κανείς τους πεινασμένους, τους ξεσπιτωμένους από τις τράπεζες, τους υπερχρεωμένους σε τράπεζες και τοκογλύφους ποιό είναι το πρόβλημα και τι τους έφερε εδώ; Το δόγμα τους είναι η ίδια απαράβατη αρχή που προστατεύει αφεντικά, φασίστες, μαυραγορίτες, ρουφιάνους, διεφθαρμένους μπάτσους και ως τέτοια αποκτά συμβολική υπεραξία καταστέλοντας και ποινικοποιώντας όσους δε συμμορφώνονται με τα επίπλαστα και σαθρά προτάγματα της. Το να δηλώσουμε λοιπον περήφανα ΄άνομοι’ δεν είναι ζήτημα αυτοπροσδιορισμού και αυτοπροστασίας από την περιρρέουσα δηλητηριώδη ατμόσφαιρα. Είναι το σωκρατικό κώνειο που θα μας απελευθερώσει από την ‘έννομη’αυτοκτονία.
Η επίθεση του κράτους μας αποδεικνύει ότι οι αγώνες μας δεν πήγαν χαμένοι, όσο περνάει ο καιρός όλο και περισσότερος κόσμος πλαισιώνει τις πολιτικές διαδικασίες των ακηδεμόνευτων εγχειρημάτων ,πράγμα που όπως φαίνεται ενοχλεί την κυριαρχία και θέλησαν να το σταματήσουν χτυπώντας τις καταλήψεις και καταλαμβάνοντας τους χώρους μας. Μα δεν υπολόγισαν ότι οι ιδέες και τα οράματα μας, τα οράματα για τη συνολική ανατροπή του υπάρχοντος συστήματος , δεν παραμένουν μέσα στους τοίχους μιας κατάληψης, κυκλοφορούν ελεύθερα μέσα στους δρόμους της αόρατης μητρόπολης, μιας και τους είναι αδύνατο να καταστείλουν το μυαλό και τη φωνή μας.

Οι δράσεις μας απέναντι στο τέρας της καταστολής συνεχίζονται
δεν κάνουμε ούτε ένα βήμα πίσω
κείμενο για καταλήψεις

Τελευταία ενημέρωση: Χτές στα δικαστήρια της Ευελπίδων έγινε η δίκη των 6 συντρόφων/συντροφισσών που συνελλήφθησαν κατά την εισβολή των ΜΑΤ στην κατάληψη στις 9/1.
Η δίκη των συλληφθέντων από την εκκένωση της κατάληψης πήρε αναβολή για τις 312 Οκτώβρη 2013.Ο λόγιος όπως ζητήθηκε απο τους δικηγόρους ήταν η αδικαιολόγητης απουσίας του προέδρου του ΝΑΤ Χ.Φωτίου, αφού για την υπεράσπιση θεωρείτε σημαντικός μάρτυρας, μιας και είναι το φυσικό πρόσωπο που έκανε την μήνυση η οποία έδωσε και το πράσινο φώς για την επέμβαση των ΜΑΤ.
Επίσης, επιβλήθηκε στο Φωτίου πρόστιμο 120ευρώ + τα έξοδα της δίκης και βίαιη προσαγωγή του την επόμενη φορά.

Την Πέμπτη 24/1 και ώρα 10:00 στα δικαστήρια Ευελπίδων θα πραγματοποιηθεί η δίκη των 7 συντρόφων/συντροφισσών που συνελήφθησαν .Άς είμαστε όλοι εκεί..

συνθήματα που φιλοξένησαν οι τοίχοι του Πειραιά

Τίποτα λιγότερο απο ελπίδα, τίποτα περισσότερο απο την απόδειξη της συντροφικότητας και εκείνο το αίσθημα ό,τι άξιζε το αυτονόητο.
Με την αρχέγονη χαρά ζωγραφισμένη στα μάτια και το χαμόγελο ενός παιδιού μπροστά στην υπεράσπιση μιας σκανταλιάς..

Η Μαριάνθη των ανέμων*

Μόνο χαμογελάω σήμερα. Ξύπνησα χαράματα και είμαι σίγουρη πως κοιμόμουν για ώρες χαμογελαστή. Μετά από τόσες κουβέντες τις προηγούμενες μέρες, κάθε μέρα σχεδόν, ώρες ολόκληρες γύρω από τραπέζια, τόσα τηλέφωνα, ερωτήσεις, απορίες, αγωνίες, σήμερα δεν χρειάζεται να πω ούτε μια λέξη. Θα συναντηθούμε εκεί που συμφωνήσαμε, θα περπατήσουμε για λίγο μαζί στους κρύους βρώμικους κι άδειους δρόμους, θα ανοίξουμε με το κλειδί μας την πόρτα και αφού την κλείσουμε πίσω μας θα φτιάξουμε ένα ζεστό και θα περιμένουμε.
Έχουμε συμφωνήσει να μην έρθεις. Δεν σε έπεισα εύκολα αλλά το είχα αποφασίσει. Ένας απ’ τους δυο μας θα πρέπει να είναι έξω για να βοηθήσει σε ότι χρειαστεί να γίνει μετά και δεν θα είμαι εγώ αυτή. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως θα καταφέρω αυτή τη φορά να μη σε ξυπνήσω το πρωί, πως θα είμαι ήσυχη, πως δεν θα καταλάβεις όταν θα γλιστρήσω από το κρεβάτι και πως θα γυρίσεις αμέριμνος την πλάτη όσο εγώ ντύνομαι στα σκοτεινά. Δεν θέλω όμως πάλι όλο να είναι μαύρα. Θα βρω κι άλλο χρώμα.
Στα δευτερόλεπτα πριν αποφασίσω να ανοίξω τα μάτια πάντα ξέρω γιατί φοβούνται οι άνθρωποι. Γιατί η μέρα που θα ξεκινήσει τους θυμίζει μόνο τον χρόνο που περνάει. Γιατί είναι μόνοι περικυκλωμένοι από τοίχους. Γιατί κάνει κρύο και τα λεφτά του μήνα δεν έφτασαν για πετρέλαιο, για νοίκι, για δόση δανείου. Γιατί κάπως πρέπει να καταφέρουν να κάνουν τα παιδιά να ξεχάσουν το παιχνίδι που βλέπουν κάθε μέρα να γυαλίζει περνώντας απ’ το περίπτερο. Γιατί θα λήξει η άδεια παραμονής και πρέπει να βρουν στενό να γυρίζουν απ’ τη δουλειά αποφεύγοντας τους μπάτσους που έχουν βαλθεί να περιπολούν την πλατεία. Γιατί καθυστερεί κι αυτό το μήνα να μπει ο μισθός και η διπλανή είναι για τέταρτο μήνα απλήρωτη. Γιατί πρέπει να μετρούν ξανά και ξανά τα λεπτά που μίλησαν στο τηλέφωνο. Γιατί βλέπουν κάθε βράδυ τηλεόραση. Γιατί το ένα μετά το άλλο τα παιδιά μεταναστεύουν. Γιατί αν πάθει κάτι ο άντρας της από κάτω γειτόνισσας δεν θα υπάρχει κανείς να φέρνει μισθό στο σπίτι. Γιατί αν πάθει κάτι με τι λεφτά θα πληρώσουν τους γιατρούς;
Γιατί αν πάθεις κάτι με ποιον θα πίνω καφέ το πρωί;
Μετά συνειδητοποιώ το χαμόγελο που δεν λέει να φύγει και ξέρω και γιατί δεν φοβούνται κάποιοι άνθρωποι. Γιατί ο χρόνος δεν υπάρχει. Γιατί μπορούν ακόμα να κοιτάξουν τον ουρανό πίσω απ΄τον καπνό της κρύας μεγαλούπολης. Γιατί δεν είναι μόνοι, είναι πολλοί και συναντιούνται εκεί έξω. Γιατί αψήφησαν την εγκαταλελειμμένη εικόνα της πρόσοψης και μπήκαν στα καράβια για τη Γάζα. Γιατί τόσα χρόνια, πριν από εμάς, μετά από εμάς, μαζί μ’ εμάς χτίσανε τοίχο τοίχο τα γκρεμισμένα δωμάτια και στήσανε τη βιβλιοθήκη και έβαψαν την αίθουσα προβολών. Γιατί ακούν ακόμα τη μηχανή να τυπώνει. Γιατί έζησαν με τις χιλιάδες ώρες μουσικής που χορεύουν ακόμα στ΄αυτιά μου. Γιατί μεγαλώνουν παιδιά που αψηφούν το γυαλιστερό παιχνίδι του περιπτέρου. Γιατί μπορούν να αγκαλιάζονται για να ζεσταθούν. Γιατί οι άνεργοι έφτιαξαν κουζίνα για να μαγειρεύουν. Γιατί σε μια γειτονιά, στο πετρόκτιστο κτίριο που παρέμενε χρόνια έρημο, οι γιατροί έφτιαξαν ιατρείο για όλους. Γιατί βρήκαν μαζί τον τόπο και τον χρόνο όπου το χρήμα είναι μια ανάμνηση κι οι άνθρωποι γυμνοί από θέσεις, ιδιοκτησίες και αξιώματα αναζητούν την ειλικρίνια των αναγκών τους και τα όρια της ελευθερίας τους. Γιατί έχουν χρόνια να δουν τηλεόραση. Γιατί έφτιαξαν σχολεία με τα βιβλία που κάποιοι θέλαν να πετάξουν. Γιατί η πόρτα είναι πάντα ανοιχτή. Γιατί δεν ξέρουν να προσκυνούν. Γιατί τα άδεια κουφάρια που θα μπουν να μας πιάσουν θα τρέμουν στη βουή των συνθημάτων. Γιατί εγώ θα τους κοιτάζω στα μάτια. Γιατί δεν τους φυλάω περιφρόνηση και σιχασιά παρά μόνο οίκτο. Τόσο οίκτο…
Γιατί αύριο το πρωί μπορεί να είμαι στην ασφάλεια κι εσύ απ’ έξω να με περιμένεις πίνοντας καφέ.
Γιατί ότι είναι να πούμε θα το γράψω στο τζάμι και θα χαμογελάσω κάτω απ’ το λευκό κασκόλ που μου είπες εκείνο το βράδυ πως είναι το αγαπημένο σου.
*Στην Τ. , στον Η., στον Γ. και στους υπόλοιπους 90.

αναδημοσίευση απο http://parallhlografos.wordpress.com, ένα κείμενο του/της Jaquou Utopie