Την Παρασκευή 25 Μάιου πραγματοποιήθηκε μοίρασμα κειμένου στο κέντρο του Πειραιά, το οποίο καταδείκνυε τι είναι και τι δεν είναι τα μαγαζιά “Αγοράζω – Χρυσό”. Σκοπός του κειμένου ήταν να ενημερωθούν οι Πειραιώτες και μη, για το νέο φαινόμενο μαυραγοριτισμού, για αυτή την κοινωνική βδέλλα. Ο κόσμος ήταν αρκετά δεκτικός και έδειξε ενδιαφέρον όταν αντιλαμβανόταν ότι το κείμενο ήταν εναντίον των μαυραγοριτών και ότι δεν ήταν άλλο ένα κακόγουστο φεϊγβολάν. Τέλος αρκετοί ήταν αυτοί που έδειξαν ενδιαφερον για την ομάδα μας που δραστηριοποιείται στο Πειραιά.
ακολουθεί το κείμενο:
Κοιτώντας από το παραθύρι του χρόνου μπορείς να δεις το τότε, σπάζοντας τον τοίχο του τώρα μπορείς να δεις το μετά.
Για την περίοδο 40-44 λίγο πολύ ξέρουμε, οι παλιότεροι γιατί τα χρόνια εκείνα τα έζησαν στο πετσί τους, οι πιο νέοι από τον τρόπο που τα μεταφέρει η ιστορία.
Μεγάλες μάχες, νίκες και ήττες, παράδοση στις δυνάμεις του άξονα, πείνα και θανατικό. Αυτό που έντεχνα όμως αποκρύπτεται, είναι η προσπάθεια από μεριάς κράτους να διαγράψει από την συλλογική μνήμη το γεγονός ότι εκτός από τους Ναζί και την κυβέρνηση των ανδρείκελων που σχηματίστηκε, υπήρξε και άλλη μια κατηγορία ντόπιων καιροσκόπων που προσπάθησαν να αδράξουν την ευκαιρία και να μεγαλώσουν τις περιουσίες τους.
Στην Αθήνα το χειμώνα του 41- 42 ξεσπάει ο μεγάλος λιμός.
Οι νεκροί στους δρόμους γίνονται ένα συνηθισμένο φαινόμενο, στιγμές απόγνωσης για ένα πιάτο φαγητό από τα αποφάγια των εχόντων στις γραμμές για το συσσίτιο και κάπου εκεί στο σημείο μηδέν της επιβίωσης κάνει την εμφάνισή του το πιο χυδαίο φαινόμενο … Μαυραγορίτες.
Κάποια τομάρια κυρίως της αστικής τάξης με χρήματα ή εμπορεύματα στην κατοχή τους, παρουσιάστηκαν για να αρπάξουν όσα περισσότερα μπορούσαν για να καρπωθούν χωρίς να δώσουν τίποτα: κόπους, μνήμες, ζωές. Όπως τότε έτσι και τώρα, το κράτος αποφάσισε να δώσει ξεκάθαρα χαρακτηριστικά σε έναν πόλεμο που μαίνεται εδώ και αιώνες, σε έναν πόλεμο που ποτέ δε σταμάτησε και θα συνεχίζεται για όσο υπάρχουν αφεντικά και εργάτες, πλούσιοι και φτωχοί. Άλλωστε και όταν δεν υπήρχε κρίση οι φτωχοί ήταν πάλι φτωχοί και οι πλούσιοι ήταν πάλι πλούσιοι, το σχέδιο επαναλαμβάνεται συχνά πυκνά στο ρου της ιστορίας με μικρές βελτιώσεις από τη μεριά των σχεδιαστών του, έτσι και τώρα έπρεπε να δημιουργηθούν ανάγκες που δεν υπήρχαν, να διαμορφώσουν με τέτοιο τρόπο την κοινωνία ώστε όταν θα κάμπτονταν όλες οι αντιστάσεις, όταν θα μας αλλοτρίωναν και θα ξεχνούσαμε την ταξική μας συνείδηση μας με τα τεχνάσματα τους, θα ήταν πιο εύκολο να κάνουν την ολομέτωπη επίθεσή τους, σε εμάς και τα όνειρά μας.
Στο τώρα και πάλι με τον πόλεμο πλέον να έχει ονομαστεί κρίση αλλά να είναι ίσως και περισσότερο από ποτέ αποτελεσματικός για κράτος και αφεντικά, χτυπημένα όλα τα χαμηλά οικονομικά στρώματα, αποτελούν τον τέλειο στόχο, το πιο εύκολο θήραμα για να βαρύνουν περισσότερο οι τσέπες κάποιων. Οι περισσότεροι άνθρωποι ξόδεψαν εκατοντάδες ώρες από τη ζωή τους δεχόμενοι καθημερινά την πίεση αφεντικών και συστήματος, χάνοντας μέρος της ζωής τους και της ανθρώπινης ίσως υπόστασης τους για να μπορέσουν να καλυτερεύσουν τις συνθήκες διαβίωσης τους σύμφωνα με τις επιταγές που επιβάλει ο δυτικός τρόπος ζωής. Από το υστέρημα τους έκαναν αγορές όποτε ήταν εφικτό σε υλικά κάποιας χρηματικής αξίας (επηρεασμένοι πάντα από τον “σύγχρονο” τρόπο ζωής) αυτά τα ασήμαντα λοιπόν αγαθά που όμως με κόπο αποκτήθηκαν είναι το μόνο που απέμεινε μετά την επίθεση σε μισθούς και συντάξεις.
Στις γειτονιές μας ανάμεσα από τα σπίτια μας ξεπροβάλλουν μίζερα μαγαζιά με κακόγουστες βιτρίνες που δεν έχουν εμπόρευμα να δείξουν… μαγαζιά που αγοράζουν. Αγοράζουν για ψίχουλα τους κόπους μιας ολόκληρης ζωής, ότι περισσότερο έχουμε που αξίζει τόσο ώστε να γίνεται η ίδια μας η ζωή εμπόρευμα.
Αντικείμενα, χρηματικής και συναισθηματικής αξίας πωλούνται καταστρέφοντας μνήμες μέχρι αξιοπρέπειες, γιατί την αξιοπρέπεια βάλουν όταν σου κλέβουν κάτι που στα μάτια σου είναι πολύτιμο και μάλιστα αναγκάζοντας σε να το πας εσύ στη δική τους πόρτα πουλώντας σου και υποχρέωση. Ξέρετε δεν είναι μόνο ο χρυσός σαν χρυσός και η όποια αξία μπορεί να έχει σαν ένα κομμάτι μέταλλο, όλα αυτά είναι μια συνέχεια ένα κομμάτι ενός πάζλ, δε θα πρέπει να ξεχνάμε τις κλοπές των ακινήτων από τις τράπεζες, τη σφαγή στα μεροκάματα και στις συντάξεις και τώρα αυτό… το ίσως λίγο σε σχέση με όλα τα άλλα που όμως ο τρόπος και ο χαρακτήρας του το κάνει τόσο «βρώμικο»
Οι σύγχρονοι αυτοί μαυραγορίτες είναι πλέον οργανικά κομμάτια του σύγχρονου κράτους, όλες τους οι συναλλαγές γίνονται μέσα από τα μαγαζιά του κράτους, τις τράπεζες, έχουν άδειες και συχνά φρούρηση. Όποιος από δαύτους δε συμμορφώνεται με τις επιταγές της εξουσίας αλλά απλά κοιτάζει να κονομίσει του το κλείνουν το μαγαζάκι του πατώντας στο ότι ένα μόνο μέρος αυτών των «μαγαζιών» έχουν άδεια λειτουργίας. Τα περισσότερα όμως από αυτά που βλέπουμε είναι κομμάτι του συστήματος.
Είναι ένα κομμάτι λοιπόν αυτού του συστήματος, ένα όπλο που χρησιμοποιείται σε αυτόν τον πόλεμο για να μας εξαθλιώσει πιο γρήγορα. Αυτοί που έχουν επιλέξει να λειτουργούν σαν εργαλεία του συστήματος είτε έχουν επίγνωση (που οι περισσότεροι έχουν) είτε είναι τόσο πωρωμένοι και το μόνο που σκέφτονται είναι η τσέπη τους (τέτοια άτομα δεν έχουν καμιά θέση ανάμεσά μας), αυτοί λοιπόν που έχουν όταν οι γύρω τους δεν έχουν, ξέρουν καλά αυτό που κάνουν… ξέρουν καλά τι προκαλούν.
Μαυραγορίτες σας ξέρουμε καλά, δεν έχετε καμία θέση στις κοινωνίες μας, δε σας χωράνε οι γειτονιές μας.
Η οργή η δική μας, η οργή του κόσμου, θα πέσει βαριά πάνω σας.
